PAISENU

"Quién te va dicir que tas entrulláu
nestes lletres, que la tinta afitó
la to pobre esistencia, que'l rapaz
cobarde garró bona nota de ti.
Tu la to xera, cabruñando y quita
d'aende, guah.e

Y cómo ye que'l to llabor
mos abulta sublime
-con qué derechu lo dicimos-,
les manes cortaes pol fríu,
paisanu, paisenu,
la ropa puerco, les chiruques
enllenes de folla
mientras la imprenta pare la to vida,
mientres te dexa pa siempre zarráu
nunes ringleres.

Tu la to xera, cabruñando

La
guapa caparina pal
coleccionista gayoleru,
l'arqueoloxía del aire,
de les palabres tan vieyes,
de los vezos tayaos na piel.

Faigo versu cola to riega
-la estrofa de la tierra abinao-
y siguimos plasmando al vete
enteru tan enteru
sobre los resclavos de la pérdiga,
pero pa heroicidaes
tamos; meyor te miraba calláu,
coles manes en bolsu.
Y l'agua yá entrando pelos pies.

Tu la to xera, cabruñando

Ya m'aprendiesti que la nieve ye solo
la riada que vien
(que bien lo sabes)
les siendes esgonciaes
pola llingua de fueu xelao, anque
teas tan avezáu a entamar el camín
otra vuelta
otra vuelta

Vamos asentamos na piedra ensucho
y fumar a comuña
y parllar un poco del ganáu.
Y vas dicir, tranquilu,
acolumbrando los rellumos verdes
de la tarde "entós, guah.e,
¿cómo ye lo to?"

De xuru ye arte. Dicir daqué ye echálu embaxu. Ehí vos queda. Pablo Texón, poeta.