"De caracol
una escalera que me lleve
quiero
hasta tus piernas."
Pa vosotros, que ayer disteisme la trisca con mi carrera literia, con mi cabezonería, con mi manera de ver las cosas, con mi manera de ver mis cosas. Gracies, porque dacuando ún tamién neceista que-y pongan les piles anque nun lo diga. De toes formes, como ye cierto ciertísimo que yo veo y leo la vida como un árbol que hay delante de mi casa desde crío, siempre supe que les fueyes caen cuando deben, no cuando quieren. Ta bien, echa-yme la bronca, pagamos un ronda, yo sigo pensando "que suerte que existan". Un besu fuerte fuerte a todos.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
3 comentarios:
Soi abondo cabezón, nun imaxines cuánto... y naguo porque nun te paezan mal les trisques que te doi, pero ye que quiero tenete na estantería, al llau de Cortázar y de Miguel Hernández, nel sitiu qu´enveres mereces, Viti
Quiérote, poeta
Por supuesto.
Tú pide por esa boca.
Un abrazu.
Un placer el de estes noches. Un placer siempre contigo.
Cada día más, poeta. Más.
Publicar un comentario